Çookk uzun, meşakkatli bir yoldayım..
Varlığımla birlikte milyonlarca insan içinde yola çıkmış bir zerreyim.
Kurak kalmış bir sahranın üzerine düşen sayısı belli olmayan yağmur damlaları arasında tek bir tanesinin muazzam kıymeti kadar kıymetliyim.
Dünyada meydana gelebilecek başka milyonlarca ihtimal arasından tesadüfen bir araya gelemeyecek kadar gerçeğim.
Hal böyle iken; şu anadan, bu milletten, şu sebepten ne olursa olsun dünyaya gelmiş varlığımızı eşref-i mahlukat olarak yaşamanın yollarını keşfetmek en önemli gayemiz olmalı. Kendini bilen Rabbini bilir. Rabbini bilen; bu çetrefilli, karanlık dünyanın görünmeyen aydınlıkları içinde yaşama şansı bulur. Şimdi bu görünmeyen aydınlık hayatın yol tarifini ”Tevekkül, Teslimiyet, Ümitvar Olmak” ile yapmak istiyorum;
- Sonunun nereye varacağını bilemediğim endişe ile yaklaştığım her işimde ”Hasbunallahi ve nimel vekil” (Allah ne güzel vekildir.) diyerek Onu kendime vekil edip tevekkülün huzur dolu sancağı altına sığınıyorum.
- Hayatın içinde korku dolu yaşadığım her anımı ”Benim sahibim, beni Yaratan, her halimi bilen yolumu gösterir.” diyerek O’na teslim oluyorum.
- Dünyanın karanlık yüzünü, küçücük bir çocuğun masum bedeninin bir sahilde kalışını görünce anlıyorum. Öyle derin bir hüzün ve karanlık çöküyor ki içime bundan kurtulmanın tek çaresini ise şu ayeti düşündüğümde buluyorum. ”Ey kendi aleyhlerine olarak günahta haddi aşan kullarım! Allah’ın rahmetinden ümit kesmeyin.”(Zümer 53.)
Böylece Dünyanın karanlığında kaybolmadan kendimi bulmanın, mutluluğun sadece gülmek, eğlenmekten ibaret olmadığını Tevekkül, Teslimiyet ve Ümidin içindeki mutluluğu yakalıyor ve yoluma devam ediyorum. Buradan Neşet Ertaş’ın Dizeleriyle size selam eder hayatınızda geçirdiğiniz gerçek mutlulukların sayısının artmasını Allah’tan dilerim..
Bir anadan dünyaya gelen yolcu
Görünce dünyaya gönül verdin mi?
